Ավանակ ես տո․․․

Ամեն անասունից հիմար ես ու ցած,
Տանջվում ես ու տանջվում գլուխ քաշ արած,
Ահագին փալանը միշտ մեջքիդ դրած․․․
Էշ ես ծնվել՝ հայվան կերթաս գերեզման:
Ինչքան որ աշխատիս, ինչքան որ ջանաս,
Էլի քանի սաղ ես, էշ պիտի մնաս,

Ուր որ քեզի քաշ տան, էնտեղ կգնաս․․․

Էշ ես ծնվել՝ հայվան կերթաս գերեզման:
Տերդ քեզի խաբել է ըռուպմ գարով,
Առաջ ընկած կերթաս սարով ու քարով,
Պոչդ թափ-թափ տալով՝ հայ ու հավարով․․․

Էշ ես ծնվել՝ հայվան կերթաս գերեզման:
Էդ մեծ գլխիդ մեջը խելք չես ունեցել,

Ինչո՞ւց է, որ էդքան էշ ես մնացել,

Երկար ականջներդ տնկել զռացել․․․

Էշ ես ծնվել՝ հայվան կերթաս գերեզման:
Էդ քու բախտդ քեզի էշ բերեց աշխարհ,
Ինչքան ապրիս, պիտի տանջվիս չարաչար,

Չունիս ազատվելու քեզ ոչ մի հնար․․․
Էշ ես ծնվել՝ հայվան կերթաս գերեզման:
Հերիք է էշ մնաս, հիմա՛ր ավանակ,
Որ վրեդ ծիծաղեն ամեն ժամանակ,
Մինչև ե՞րբ պիտ լինես, տո, ծաղր ու ծանակ․․․
Էշ ես ծնվել՝ հայվան կերթաս գերեզման:
Եկ, Շերամիս լսե՝ փալանդ վար դիր,
Հին ճամփից հեռացի, նոր ճամփա գտիր,

Թե որ ինձ չես լսում, ախոռդ մտիր,

Էշ ես ծնվել՝ հայվան կերթաս գերեզման:


Խորամանկ աղվեսից վեր առ օրինակ,

Շան նման գլորվիր տիրուդ ոտքի տակ,

Մի կտոր խելք ճարե, տո՛, էշ ավանակ.
Գեթ մեռնելիս զուռնով տանին գերեզման:


Գուսան Շերամ:
1917