Քաքահամ եւ քաքահոտ բառեր...

Որքա՜ն հարուստ է հայերէնի"քաքոտ" բառապաշարը...

"ՔԱՔ" կ՛ըսենք ամէն աղտի ուկեղտի, կղկղանքի, ապաւառի, թափանի, արտորանքի, մինչ միա՛յն մարդու աղտն է քաքը...

Անշուշտ կա՛յ նաեւ ականջի 
քաքը, քիթի քաքը՝ չորցած խլինքը...

Ոչխարի եւ այծի, նապաստակի 
եւ ճագարի կեղտը ՍՊՏՈՒՐ է, 
ԳԼՏԻԿէ...

Ոչխարի սալացած քաքը ՏԱՐԹ է,

Արջառի թաց քաքը ԹՐԻՔ է,

Արջառի չոր քաքը ՔԱԿՈՐ է, ԳՇԿՈՒՐ է, ԱԹԱՐ է,

Արջառի դաշտի մէջ չորցած 
քաքը ԹԻԹԷՆ է, ԹԻԹՐԷՆ է,

Շան քաքը ՇԱՆԲԻՆ է, 

Կատուի քաքը ԿՃԻՐ է,

("Կատուին ասել են կճիրդ դեղ է՝խորունկ է թաղել")

Թռչունի քաքը ԾԻՐՏ է,

Ճճիի քաքը ԿՏԻՏ է,

Մարդու փոշիացած քաքը ՓԹԻՐ է,

Մարդու երկար ու հաստ, պինդ քաքը ԿՈԼՈԶ է,

(չշփոթել ԿՈԼՈՀԱՏ բառին հետ)

Մարդու կամ անասունի լոյծ (փորքշած, հեղուկ) քաքը ՑԵՌ է,

(ի դէպ տօնավաճառին ալ ՑԵՌ կ՛ըսենք, թերխաշ հաւկիթին ալ...)

Նորածինի քաքը ՄԵԿՈՆԻՈՆ է, 

Իշու եւ ջորիի, ուղտի եւ ձիու 
քաքը ՓՇԿՈՒԼ է,

Գոմէշի քաքը ԿՈՌՈՓ է...

Կա՛յ նաեւ Նժդեհի սիրած 
ՏԱԿԱՆՔը՝ հայու այլասերած 
քաք խաւը...

Մայրս ինծի համար կ՛ըսէր.

"Քաքի տակ կը մնա՛յ՝ խօսքի 
տակ չի՛ մնար"...

Ըստ հայկական սովորութեան՝
ՔԱՔԱՇԱԼԱԿ կը կոչուի այն երախան, որմէ ետք կը ծնի 
աղջիկ զաւակ (բախտի բերմամբ 
թէ պատահմամբ՝ ծնողքիս ՔԱՔԱՇԱԼԱԿ-ն էի: Եթէ ինձմէ 
ետք մանչ զաւակ ծնէր՝ կ՛ըլլայի ՈՍԿԷՇԱԼԱԿ)

Քաքագէտ՝

Զաւէն Զաքարեան

07.09.2014