Մանկուց կախարդուած էի Սասունցի Դաւիթի սխրանքներով...
Մինչ հայրս կը կարդար «Սասմայ Ծռերը» ՝ ես ինքզինքս կ՛երեւակայէի Սասունցի Դաւիթ մը: Չարաբաստիկ օր մըն ալ տեսայ Սասունցի Դաւիթի արձանի պատկերը եւ հիասթափուեցայ... Ե՜ս ուր՝ Դաւի՜թն ուր...
Հայրս, նկատելով տժգոյն դէմքս՝ ըսաւ.
«Մի՛ մտահոգուիր, օղլում: Ադիկա Սասունցի Դաւիթը չէ՛: Վանուշ Խանամիրեանն է...":
Քիչ մը հանգստացայ...
Զաւեն Զաքարեան:
No comments:
Post a Comment