Սահում եմ զգույշ անկողին, ու չքնաղն անմիջապես առնում է ինձ գիրկն ու համբուրում երեսս։ որը շնչում եմ անուշ շունչը։
— Բարի գալուստ, քաղցր ջան։
— Բարև սիրելիս։
— Էլի փողոցներն էիր ընկե՞լ։ Ինչու՞ է Աշոտն ավելի շուտ եկել։ Սիրահարվել էիր էլի՞…
Կիսաքուն, աչքերը փակ, ու բարի, ներող ժպիտով շոյում է գլուխս։ Ուզեցի զռռալով ամեն ինչ պատմել։ Վերջին ակնթարթին կանգնեցրի ինձ, մտածելով, որ մայրիկս չէ ախր։ Համբուրում եմ դեմքն ամուր, կարոտած շնչելով վարսերի հարազատ, անուշ բույրը։
— Ի՜նչ ես խոսում, ցնդեցի՞ր էլի, այ… Ցանցառ
1997, Վալհալլա
Վահէ Ավետյան:
Tuesday, April 26, 2016
Ցնդեցի՞ր էլի, այ… Ցանցառ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment