Չեմ հասկանում, թե հայ կինը ղազախ կնոջից ինչով է տարբերվում: Կինը կամ բարոյական է լինում կամ անբարո: Անբարո կնոջը բոզ են ասում: Ի դեպ խառնում են բոզին պոռնիկի հետ: Պոռնիկը իր մարմնով փող աշխատող կինն է, բոզը փեշից թույլն է: Իսկ երբ ասում են հայ կնոջը հարիր չի… այդ բառը ինձ խելագարեցնում է, ինչպես և միանշանակը: Վիլյամ Սարոյանը, որ եկել էր, հարցրել է՝ գող ունե՞ք, ասել են հա, իսկ բոզեր՝ ասել են դե այո, վարպետ: Ասել է՝ դե լավ է. հասարակություն եք: Երրորդ մասի կամրջին կանգնած են, նորմալ ա: Փարիզում էլ կան: Երբ այնտեղ էինք ապրում, տղաս փոքր էր, ասում էր՝ ինչու են կանգնել այս ցրտին, նրան ասում էի, որ դերասանուհիներ են, սպասում են, որ իրենց ընտրեն: Եթե հարիր չլիներ, մենք ժողովուրդ չէինք լինի: Ի վերջո երեխան սեքսից է ծնվում:
Մենք ամեն պարագայում, արևելյան մտածողության մարդիկ ենք ու ավելի ավանդապաշտ, քան այսպես կոչված հյուսիսային քաղաքակիրթ մարդիկ: Օրինակ, այնտեղ տղամարդն ամուսնանում է տղամարդու հետ: Ի՞նչ է, դա հարի՞ր է հայ տղամարդուն: Մյուս դեպքին դեմ չեմ, լավ կնիկ ա, լրբություն ա արել, բաժանվում են, բայց երբ կինը կնոջ կամ տղամարդը տղամարդու հետ ա ամուսնանում, դա հարի՞ր է որևէ հասարակության: Եկեղեցու կողքը, օրինակ, կազինո է: Եկեղեցին դրանում մեղավոր չի: Դրանք փող լվանալու մի ահռելի կաթսաներ են: Դա իրոք հարիր չի փոքրաքանակ ազգերին, մեծաքանակի հերն էլ անիծած, ռուսն իրեն կարող է թույլ տալ, բայց մենք՝ ոչ: Նշանակում է, որ քաղաքակրթությունը, որն այսքան ժամանակ ստեղծվել է, հակաքաղաքակրթություն է: Մարդը ահավոր կապիկի տեսակ է, որը ոչնչացնում է մոլորակը, բազմանալով ու խժռելով:
Նոյեմբեր 30, 2011
Ռուբեն Հախվերդյան
http://www.ejournal.am/news/opinion/2011-11-30/484/
No comments:
Post a Comment