Կնիկս եկավ տուն:
-Ի՞նչ կա կնիկ:
-Հեչ հարազատ ջան:
-Մի բան էն չի, ասա տենամ ի՞նչ ա եղել:
-Հեչ, ուսումնարան էի գնացել, ավարտական կոմպոզիացիաի նախնական ցուցադրություն էր:
-Ու՞:
-Չընդունեցին:
-Ինչի՞:
-Ասեցին «աղջիկ ջան, շատ աբստրակտ ու միստիկանան բաներ ես նկարում,
մանրանկարչության նմանա ա, մի քիչ ավելի ռեալիստական, ոչ վերացական բան նկարի, օրինակ՝ «մայրություն»:
-Վայ քու արա՜, լավ բան չասիր, ու հետո՞:
-Դէ էշ եմ նկարելու:
-Ի՞նչ, ի՞նչ էշ, ուուուհուուհ ... ի՞նչ էշ:
-Են առակը հիշու՞մ ես, հոջա Նասրեդինի, են էշի մասին առակը, այ դա էմ նկարելու Առակ:
Մի անգամ Նասրեդինը իր որդու հետ միասին գնում էր ինչ որ քաղաք,
Որդին ասում է,
-Պապ, արի դու էշի վրա նստի, թե չէ մարդիկ ինչ կասեն՞: Նասրեդինը ասում է.
-Չէ, տղաս ավելի լավ է դու նստի:
Եվ Նասրեդինը նստացում է որդուն էշի վրա, ու ինքը կողքով ոտքով է գնում:
Դիմացի եկող մի ամբոխ, ասում է
-Էս ի՞՜նչ տիպի երիտասարդություն է, ինքը նստել է էշին, իսկ իր հայրը, որը հայտնի է իր կրթվածությամբ և շատ հարգված է, ոտքով է գնում: Որդին ասում է Նասրեդինին,
-Պա՛պ, ես քեզ ասում էի չէ՞, էլ մի հակառակվի, նստիր էշի վրա ...
Նասրեդինը նստում է էշին...
Մի քիչ էլ առաջ գնացին ու նորից հանդիպեցին մարդկանց, սրանք թե.
-Ամո՜թ, ամո՜թ, մեծ մարդ էս, դու նստել էս էշին, իսկ էտ երեխեն, որը ոնց որ լուցկու չոփ լինի, տանջվում է կողքովդ քայլելով:
Ու Նասրեդինը որդուն նստեցնում է իր կողքին, էշի վրա:
Մի քիչ էլ են առաջ գնում ...
Մի այլ պարապ ամբոխի են հանդիպում.
-Ա՜յ քեզ մարդիկ, խեղճ էշի վրա երկուսով նստել են, անմեղ կենդանուն տանջում են, Նասրեդի՛ն բայց քեզանից չէինք սպասում այդպիսի բան: Ամո՜թ ամո՜թ ...
Նասրեդինը տխուր-տրտում իջնում էշից, որդուն էլ է իջեցնում և նրանք շարունակում են ճանապարհը էշին առջևից քշելով ...
Դէ իհարկե այսպես չի կարող ավարտվել առակը:
Մի որոշ ժամանակ քայլելուց հետո նրանք նորից հանդիպում են մարդկային մի այլ խմբի.
-Ա՜՞յ քեզ տարօրինակ մարդիկ, էշը ուրախ զվարթ վազզվզում է սրանց առջևով, իսկ սրանք հազիվ ոտքերը քարշ են տալիս այս շոգին, ինչ հիմար ասես աշխարհում կհանդիպես...
Ու... հոջան շալակում է էշին, երեխային էլ նստացնում է վերևից ու շարունակում է ճանապարհը ...
Հ. Գ:1 Գ. Գյուրջիեվը ասում էր , որ իր ուսուցիչներից մեկը եղել է ոմն Նասր Էդդինը, շատ ավանտյուրիստն ա եղել հա՜...
Հ. Գ:2 Բոլոր կերպարները և իրադարձությունները հորինված են, նմանությունը իրական կերպարներին
և դեպքերին շաաատ պատահական
են:
No comments:
Post a Comment